Szara codzienność w kolorowym świecie.

Życie jest jak wielka, przepełniona absurdami i ironią bajka o 

walce dobra ze złem.

  Codzienność. Mimo iż ulice mojego miasta wypełniają kolorowe reklamy, ona i tak jest dla mnie szara. Bezbarwna. Monotonna. Nic godnego uwagi się nie dzieje. Słychać tylko ryk silników, stukot obcasów pewnej pani, dźwięki rozmów starszych osób, które z uśmiechem na ustach wspominają lata swojej młodości. Widać po ich twarzach, że są zadowoleni z tego jak przeżyli swój najlepszy czas, że wykorzystali go jak tylko mogli. Na mych ustach mimowolnie pojawia się uśmiech. A jak wygląda moje życie? 

Przez moją głowę przebiega tysiąc myśli na minutę. Jak film pokazują mi się wspomnienia z dzieciństwa - pierwszy ząb, który wypadł, pierwsze zadrapanie, pierwsza jedynka w szkole, pierwsza kara od rodziców, pierwsze wyjście na domówkę, pierwsze rozczarowania... Czy któreś z tych wydarzeń mogło wyglądać inaczej? Lepiej? Według mnie nie, bo właśnie to, że były nieidealne czyni je wyjątkowymi. Czuję, że są tak bardzo moje, że nie potrafiłabym ich wymazać z pamięci. Znowu się uśmiecham. Zapewne ludzie uważają mnie za nienormalną. Niech tak myślą. Wolę być taka i z uśmiechem kroczyć przez życie niż mieć ponurą minę i patrzeć cały czas pod nogi, obawiając się upadku.