Sala samobójców.

 Tak naprawdę nie chciałam recenzować tego filmu. Zmieniłam zdanie, gdy na różnych forach internetowych przeczytałam niepochlebne opinie typu: "daję 1, bo polski"; "nie oglądałem tego filmu, ale pojawia się homoseksualizm, więc jeden" itd. Nie zostawię tak tego. Nie pozwolę, aby do jasnej cholery ktoś tak obrażał jeden z lepszych polskich (współczesnych) filmów.

  Zanim wybrałam się na tą produkcję do kina, słyszałam wiele opinii. W większości były one pozytywne, czasem mieszane. Ponadto zdziwił mnie fakt, że owy film jest tak reklamowany. Praktycznie na każdej stronie internetowej można było się natknąć na zapowiedzi, plakaty, zwiastuny. Jednym słowem mówiąc: hit. Bardzo zaintrygował mnie tytuł, nie wiedziałam (przed obejrzeniem) do czego on się odnosi. Lecz po seansie uzyskałam odpowiedź, której nawet się nie spodziewałam.

 Dominik jest zwykłym maturzystą. Ma wielu znajomych, trenuje judo, ogólnie cieszy się dobrą opinią. Jego rodzice są bardzo zabiegani. Ojciec jako polityk zawsze ma wiele spraw na głowie, a matka prowadzi (chyba) czasopismo o modzie. Wszyscy na chłopaka chuchają i dmuchają, ma własnego szofera, nigdy nie wraca autobusem do domu. Obiad serwuje mu ukraińska kucharka, która także zajmuje się całym domem. 

 Zgodnie z tradycją odbywa się studniówka, podczas której jedno wydarzenie wszystko zmienia. Nagle Dominik staje się popularny, nagrane tego wieczoru wideo zyskuje coraz większą popularność w sieci. Zaskoczył mnie fakt, że ludzie w to zamieszani traktują to jako żart, zabawę, młodzieńczy wybryk, a nie sprawę życia i śmierci. Byłoby pięknie, gdyby nie pewien incydent na zajęciach judo, który wszystko niszczy...

 Głównego bohatera zaintrygowała pewna stronka w sieci, którą wcześniej oglądała jego znajoma. Postanawia skomentować zamieszczony tam film. Wywiązuje się rozmowa między Dominikiem i nią. ONA namawia go, aby wkroczył do jej świata. Chłopak się zgadza i loguje w grze, która przypomina SIMS-y, z tą różnicą, że tam gramy siebie, nie kogoś. Realne życie w internecie. Tak zaczyna się znajomość z Sylwią, dziewczyną o różowych włosach, która jest królową Sali Samobójców.

 Aby wstąpić do elitarnego klubu, wyzywa na pojedynek Jaspera. Grają w grę podobną do CounterStrike. Ten, kto zginie pierwszy musi odejść. Oczywiście wygrywa Dom!n!k, który od tego czasu całe swoje życie będzie podporządkowywał Sali Samobójców, jego członkom i samej królowej. Niedawno pisałam o internetowych miłościach. Tu mamy kolejny przykład. Rozmawiali ze sobą tylko przez komunikatory (z kamerką), a mimo to chłopak się w niej zakochał. Nie jestem pewna co do uczuć dziewczyny, gdyż ona ogólnie była skomplikowaną postacią. Nosiła przezroczystą maskę, która miała ją chronić przed światem i złymi ludźmi.

 Nie chcę wam zdradzać za dużo szczegółów, gdyż zepsułabym wam cały film. Powiem tylko, że jestem trochę rozczarowana stereotypowym potraktowaniem rodziców. Bogaci = mało czasu dla dziecka. Poza tym głównie troszczyli się o swoje dobre imię, a nie o Dominika.  Nie mogli nawet uwierzyć w jego wyznanie, uważali je za kawał, nieudany żart. Sam główny bohater nie może poszczycić się oryginalnym charakterem. Bardzo spodobało mi się przedstawienie internetowych wypowiedzi jako napisy na ekranie,  a nie tylko pokazanie okienka rozmowy na monitorze.. 

 Film może i nie jest wybitny, ale zaskakuje fabułą oraz zakończeniem. Jeżeli oczekujesz kolejnej produkcji o uzależnieniach - nie oglądaj go. Ja osobiście po zakończeniu seansu siedziałam chwilę w fotelu w ciszy, a także w szoku. Nawet nie wiedziałam jak ocenić ten film. Zmusił mnie do refleksji, co jest cechą dobrych produkcji. A osoby, które są fanami American Pie, niech lepiej nie ruszają tyłków sprzed komputera, bo przesłania filmu nie zrozumieją. A ostatnia scena cały czas chodzi mi po głowie. Jestem pewna, że nigdy jej nie opuści...

  

NICK TO NIE IMIĘ.

ŚWIAT TO NIE MATRIX.
ŻYCIE TO NIE GRA, NIE DAJ SIĘ WYLOGOWAĆ!

ZWIASTUN. 

Ocena: 8/10