28 stycznia 2011

Ludzie oczekują aprobaty.

 Utarło się już myślenie, że dla człowieka najważniejsza jest akceptacja połączona z tolerancją. Lecz czy aby na pewno? Czy to nie aprobata za nasze dokonania jest dla nas ważniejsza? Że ktoś docenia nasze starania. Chcesz być chwalony? Jeżeli w tym momencie przecząco pokręciłeś/aś głową, to znak, że chyba do końca nie znasz siebie.
  
 Całe nasze życie owocuje w spotkania z innymi osobami. Na swojej drodze spotykamy różne postacie, jedne lubimy bardziej, drugich nie darzymy sympatią. Lecz mimo stosunków jakie łączą nas z ludźmi, oczekujemy, aby doceniali nasze dokonania. Weźmy przykładowo pracownika, który stara się ponad normę, licząc na awans czy też głupie słowa uznania. Zwykłe zdanie: "świetna robota" może poprawić nam humor, dodać skrzydeł. Jesteśmy łasi na miłe słowa, to one pomagają budować naszą samoocenę. 

 Zajrzyjcie teraz do swojej głowy i pomyślcie czy kiedyś wam przytrafiła się taka sytuacja? Nie? A jak posprzątałaś/eś pokój i mówisz do mamy/taty: chodź zobaczyć jaki mam czysty pokój!, albo w przedszkolu po narysowaniu jakiegoś dzieła, czy pierwszą rzeczą, którą zrobiłeś/aś nie było to, że pobiegłeś/aś do przedszkolanki się pochwalić: pani, ładne?
Mam kumpla, który często dostosowuje swoje zdanie do opinii innych, nie potrafiąc być asertywnym. Utożsamił swoją wartość z tym, co myślą o nim inni i przyjął postawę człowieka bez charakteru, bez osobowości.
Jeszcze pół roku temu mówił, że nigdy nie spróbuje marihuany ani żadnych, nawet lekkich, narkotyków. Trafił do klasy, gdzie większość jara trawę, a że jego wartość jest uzależniona od innych, to wierzył on, że nie będzie fajnym gościem (którym chciał być), jeśli nie zapali. No i spróbował. Teraz jara bardzo dużo, próbował już psychotropów i extasy. Zmienił swoje zdanie, bo wierzył, że jego samoocena jest warunkowana ocenami innych osób.
 Spokojnie, nie chcę wam tu robić wykładów o szkodliwości narkotyków. Chcę wam tylko pokazać, że jesteśmy aż tak łasi na czyjeś uznanie, że po drodze zapominamy o swoich wartościach. Nosząc je w swoim plecaku doświadczeń życiowych często pozbywamy się, gdyż okazują się dla nas dodatkowym ciężarem. No bo czy wyobrażacie sobie wbiec na Rysy z 20kg plecakiem? No raczej niewykonalne. Tak też jest w życiu. Jeżeli coś uniemożliwia nam osiągnięcie danego celu - pozbywamy się tego. Proste. Normalne. A co z tego, że są to nasze przekonania? W końcu liczy się tu i teraz. Przecież ci znajomi nas nigdy nie opuszczą, prawda? Gówno prawda. Ludzie potrafią być ślepi, nawet bardzo. Pragnąc uznania są w stanie zrobić wszystko. A ci lepsi psychologowie nieźle to wykorzystują.

 Może niektórym z was wydaje się, że za bardzo odeszłam od tematu głównego. Otóż mylicie się. Aprobata = akceptacja, czyż nie? A żeby to zyskać musimy uznać czyjeś wartości, prawda? Niestety, ale na świecie mało jest osób, które doceniają to, że ktoś broni swoich przekonań, nie zmienia ich jak chorągiewka na wietrze. Nie wierzysz mi? Czy nigdy nie było tak, że ktoś ci powiedział, że owa rzecz jest taka i taka, a w tobie narodziły się podobne spostrzeżenia? 

  Nie uważam, że w takim wypadku powinniśmy się całkowicie odizolować od ludzi. Wręcz przeciwnie. Jesteśmy istotami społecznymi, które dobrze potrafią funkcjonować tylko w otoczeniu znajomych. Lecz od nas zależy, czy będziemy się łasić na słowa uznania czy inni będą ich od nas oczekiwać..

10 komentarzy:

  1. to widzę, że lubisz rzeczy z oldschool'owym znakiem Adidasa xd ale ja też xd

    OdpowiedzUsuń
  2. prawdziwa notka. fakt, dużo jest ludzi, którzy nie potrafią mieć swojego zdania. świetny blog. dodaje do obserwowanych. ;)
    Pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń
  3. dodałam nagłówek dla Ciebie, kompletnie nie wiedziałam co tam zrobić... ale coś mi wyszło. ;)

    OdpowiedzUsuń
  4. Sama kiedyś byłam osobą nie liczącą się ze swoim zdaniem, tylko czyimś, jak ktoś mi coś powiedział to to robiłam, ale się zmieniłam i teraz robię to na co mam ochotę, a nie to co inni mi każą. ; )

    OdpowiedzUsuń
  5. Świetna notka, na prawde, wzbudziła we mnie przemyślenia. Myślę, że osoby które ulegają innym są po prostu słabi psychicznie i nie chcą być krytykowanymi przez innych, dlatego się do nich dostosowują :)

    OdpowiedzUsuń
  6. hej ;) fajny blog . zapraszam do mnie (: zostaw komentarz prosze ; *

    OdpowiedzUsuń
  7. Szkoda mi tego twojego kumpla, całkiem pusty, bez swojego zdania, racji - kiedy to czytałem nasunął mi się prosty morał: tak się kończy wyścig za (nazwijmy to) popularnością - po drodze tracimy siebie - smutne, a jakie prawdziwe (jak wiemy prawda boli najbardziej). c:

    Nie rozumiem kompletnie wpasowywania się w ludzi, jeśli Ciebie nie akceptują takim jakim jesteś to po co otaczać się takimi osobami, to kompletnie destruktywne zachowanie. To jak z butem - jeśli jest za mały o połowę, to nie wpychasz nogi na siłę... bo boli. Kiedyś sam tak miałem, że chciałem się "wpasować", ale nikt nie jest tego wart, żeby dla niego zmieniać całe swoje życie. :)

    ~ W końcu na świecie istnieją takie osoby, które pokochają Cię za to jakim jesteś - nauczmy się czekać. :D

    OdpowiedzUsuń
  8. dodałam do obserwowanych , licze na rewanż ;d
    fajny blog

    OdpowiedzUsuń
  9. Prawda, bolesna, ale prawdziwa. Nikt nie mówił, że prawda nie boli. Fantastycznie to opisałaś. Lubię czytać takie posty. Mam pewność, że autor jest świadomy tego co pisze i w jaki sposób. Mam nadzieję, że wystarczy mi czasu na przeczytanie jeszcze kilku postów do tyłu ...

    Pozdrawiam serdecznie i dodaję do obserwowanych.

    OdpowiedzUsuń
  10. Cóż cała prawda o nas - ludziach ;). Cóż ja poznałam na własnej skórze jak to jest, gdy ktoś ma całkiem inne zdanie (i to często niepochlebne...) na temat, który mnie bardzo nurtuje i ciekawi, i co z tego wynika mam o nim jak najlepszą opinię. Ale tu już ocieram się o pojęcie tolerancji.

    Co do podanego przykładu jak to jest gdy "goni się" za akceptacją i uznaniem (inaczej nie umiem tego wyrazić) zrobiło mi się żal Twojego kolegi, ale czy w końcu uzyskał uznanie ze strony kolegów, czy też nie? Ja stawiam na to drugie. I co najgorsze na dodatek wpakował się w takie "gówno". Tylko jeszcze pogorszył swoją sytuację. Gdyby jednak nie zależałoby mu na opinii innych, byłby teraz zupełnie normalny. Cóż stało się tak jak się stało.

    Najlepiej zostać sobą i nie przejmować się opinią innych :).

    Ps. No no, ile już masz obserwatorów bloga ;D. Aż zazdroszczę ;).

    OdpowiedzUsuń

Skomentuj, a jeżeli ci się podoba mój blog - dodaj go do obserwowanych. Będę niezmiernie szczęśliwa.

P.S - MÓJ BLOG TO NIE SŁUP OGŁOSZENIOWY!