Obiecanki-cacanki.

 Ludzie składają wiele obietnic. Inni w nie wierzą, bo dlaczego mieliby być nieufni? Ci pierwsi perfidnie to wykorzystują i oczywiście swych zapewnień nie spełniają... bo i po co by mieli? Nie rozumiem takiego zachowania, które staje się zjawiskiem codziennym - o ile już nim nie jest. Tyczy się wszystkich - znajomych, par, pracowników, polityków... Dlaczego nie czujemy się zobowiązani do wypełnienia danego słowa? Czyżbyśmy czuli się przerażeni? A może coś nas przerosło? Tylko po co obiecujemy, skoro i tak sobie z tym nie damy rady - oto jest pytanie.

 Zbliżają się wybory. W telewizji politycy będą nas zasypywać swoimi obietnicami, uśmiechami i idealnie przygotowanymi mowami. Większość ludzi w to uwierzy, bo przecież "to poważny człowiek, w dodatku mówi o tym publicznie"... poza tym skoro liczy na poparcie od obywateli, to dlaczego miałby ich okłamywać, prawda? Jak pokazuje historia, bywa z tym różnie. Bardzo różnie. Poczujemy się oszukani, rozczarowani, a podczas kolejnych wyborów zrobimy to samo. Jakie jest wyjście? Zrezygnować z głosowania? Nie ufać nikomu? Na dłuższą metę tak się nie da funkcjonować - brak zaufania do drugiego człowieka z czasem daje w kość. Ale czy lepiej zostać oszukanym?

 Z pustymi obietnicami spotykamy się od małego. Wizja kupienia zabawki (czy słodyczy) za posprzątanie pokoju czy dobre oceny. Nie w każdym przypadku można było oczekiwać nagrody. Z początku rozczarowanie przemieniło się w smutną i normalną rzeczywistość. Ludzie  o b n i ż y l i  swoje oczekiwania, wolą się czasem milej zaskoczyć niż ponownie zawieść się na drugim człowieku. Naprawdę nie potrafię tego pojąć - gdy podpisujemy umowę, czujemy się jakby bardziej zobowiązani, nieważne czy chodzi o oddanie pieniędzy czy sprzedaż jakieś rzeczy. Jest to w sumie naturalne - coś zostało ustalone i należy się tego trzymać. Dlaczego sytuacja zmienia się, gdy ktoś obiecuje "na słowo"? Wiadomo, nie jest ono wiele warte, ale ktoś składający obietnicę powinien mieć na tyle honoru, aby ją spełnić. 

 Najgorzej jest zawieść się na bliskich osobach. Przecież kto by się spodziewał, że cios wyjdzie z ich strony? Ludzie, którzy wiedzą o nas najwięcej, dzielimy się z nimi sekretami, emocjami, praktycznie wszystkim. W momencie próby wystawiają nas do wiatru. Jak w takiej sytuacji ponownie zaufać? Jak można dobrowolnie wystawiać się na ponowny atak? Czy naprawdę powinniśmy wierzyć, że to się drugi raz nie zdarzy? Dylemat, tysiące myśli, wewnętrzne rozdarcie. Druga osoba średnio się tym przejmuje, bo przecież w jej mniemaniu "nic nie zrobiła". Właśnie o to chodzi - nie uczyniła nic, aby stać się osobą słowną, a nie taką, która rzuca obietnice na wiatr i nie przejmuje się uczuciami drugiej osoby.

 Nie dziwię się, że niektórzy z taką rezerwą podchodzą do innych osób. Lepiej się ukryć niż wystawiać jako cel. Dlaczego niektórzy nie mogą pojąć, że ich zachowanie odbija się na innych osobach? Nie bądźmy egoistami w tym świecie, zatroszczmy się o bliskie osoby, pokażmy im jak bardzo są dla nas ważne. Przede wszystkim bądźmy słowni. Jeżeli nie potrafisz czego zrobić - nie obiecuj, prosta zasada. Nie pozwól, aby ktoś przez Ciebie stracił nadzieję w ludzi, odciął się od nich, trzymał na dystans. Mur łatwo jest zbudować. Trudniej jest go zburzyć. 

Wszystkie puste obietnice przesiąknięte manipulacją

sprawiają, że nawet ból potrafimy zadawać z gracją.