Dziwne przypadki tramwajowe.

 Chyba mam pecha. Jest też opcja, że los lubi mnie dobijać w najmniej odpowiednim i spodziewanym momencie. W sumie obydwie tezy mogą okazać się prawdziwe. Jest jakiś sposób, aby to odwrócić? Często jeżdżę tramwajami i chyba ta częstotliwość ma znaczny wpływ na dziwne sytuacje, których jestem świadkiem (dobrze, że nie uczestnikiem...). Niektóre może i są zabawne, ale część z nich zmusza mnie do przemyśleń, co kieruje niektórymi ludźmi. Dlaczego postępują tak, a nie inaczej. Pewnie jest to zagadka nie do rozwiązania, ale można przynajmniej spróbować, prawda?

 Pani papieros. Jadę spokojnie tramwajem, godziny popołudniowe... nagle wchodzi pani w dość widocznej ciąży. Nie, nie zaskoczył mnie jej widok, bo jest to raczej normalne. Szczęście w nieszczęściu, usiadła obok mnie... to był błąd. Było od niej czuć taki zapach papierosów, że miałam ochotę wysiąść. Uprzedzając wszelkie komentarze - jakoś specjalnie woń nikotyny mnie nie odrzuca, bo mam znajomych, którzy palą, nie jest to dla mnie coś obcego i nieznanego, jednak w tym przypadku to była naprawdę gruba przesada. Cieszyłam się, że zostały mi tylko trzy przystanki. Mam nadzieję, że pamiętacie, że owa kobieta była w ciąży? No właśnie. Zapewne jest to jej ukochany nałóg, ale chyba mogłaby z tego zrezygnować na jakiś czas? Przecież to tylko dla dobra dziecka. No cóż, chyba ma inne priorytety. 

 Państwo po spożyciu. Po ciężkim i długim dniu pragnęłam jak najszybciej znaleźć się w mieszkaniu. Tramwaj oczywiście przepełniony, razem z nami podróżuje dwóch panów, którzy na alkoholu nie oszczędzali, ale na higienie osobistej owszem. Jeden z nich całkiem kulturalny, uspokaja drugiego, który chce bić każdą osobę, która wejdzie do tramwaju lub po prostu się mu nie spodoba. Głośno rozmawiają, także wszyscy znają ich cel podróży - galeria handlowa. Niestety panowie, ta linia odbija w innym kierunku (przystanek lub dwa od tego przybytku). Najwidoczniej nie wiedzieli, normalnie człowiek wysiadłby na najbliższym przystanku pojmując swoją pomyłkę i spróbował w inny sposób dostać się do celu podróży... byłoby zbyt pięknie. Pędzący tramwaj został zatrzymamy poprzez pociągnięcie hamulca bezpieczeństwa. Ku zdziwieniu panów drzwi się magicznie nie otworzyły... no przynajmniej te, o które im chodziło. Zamiast tego wyszedł pan motorniczy z nietęgą miną, w ręku miał jakiś klucz/pręt. Bić ich nie chciał, zależało mu na ponownym uruchomieniu pojazdu. Jeden z panów zaczął udawać, że źle się czuje, trzeba wezwać karetkę i najlepiej niech otworzy drzwi i ich wypuści. Kierowca się tym nie przejął i pojechał 200m dalej, gdzie był przystanek. Naprawdę nie mogli tyle zaczekać? 

 Pary. Wiem, że miłość to naprawdę piękne uczucie... ale niekonieczne muszę (i chcę) być świadkiem jej wyznawania. Stojąc w tramwaju, gdzie panuje niezły tłok, zakochani obok całują się dosyć.. intensywnie, przy okazji opierając się o innych pasażerów. Naprawdę? Rozumiem jakiś buziak czy przytulenie, przecież gdzieś muszą być granice! Niedawno jakaś para siedziała przede mną i chyba zapomnieli, że są w miejscu publicznym, wiek ok. 14 lat. Uważam, że mam duże pokłady cierpliwości, ale w tym momencie została ona wystawiona na wielką próbę. Poza tym nie można wytrzymać kilkunastu minut w tramwaju bez klejenie się do siebie? To aż taki wielki wyczyn? A może jakaś próba lansu czy chwalenia się: "patrzcie jacy jesteśmy szczęśliwi i słodcy, wielka miłość od tygodnia aż do następnej". Stop. To nie ma sensu, bo powoli staje się codziennością. 

 Podróż tramwajem - niby zwykła czynność, a potrafi dostarczyć tyle wrażeń. W niektórych sytuacjach pobudza lepiej niż kawa. Jednak czy jest to konieczne? Po całym dniu naprawdę wolałabym w spokoju przejechać te kilka przystanków, zamiast psuć sobie humor na resztę dnia. Pozostaje mi mieć tylko nadzieję, że może niektóre osoby w magiczny sposób coś zrozumieją i zaprzestaną niektórych zachowań. Chociaż nie, wymagam w sumie cudów od społeczeństwa, nie mogę być przecież tak naiwna. A w dodatku taksówki takie drogie...