Dojrzałość a dorosłość.

 Chyba każdy z nas marzył kiedyś o tym, aby być starszym. Zależało nam na większej ilości praw i przywilejów, by rodzice nas już nie kontrolowali, byśmy mogli sami sprawować kontrolę nad swoim życiem. Wszelkie rady starszych odbieraliśmy jako atak na naszą autonomię, przecież wiemy co jest dla nas najlepsze! Gdy w końcu osiągnęliśmy wymarzony wiek... dotarło do nas, że wcale nie ma tak kolorowo. Razem z prawami doszły kolejne obowiązki, poznaliśmy mroczniejszą stronę dorosłości. Pytanie jednak, czy staliśmy się na tyle dojrzali, aby spokojnie się z nią uporać?

 Każdy hucznie świętuje swoje osiemnaste urodziny. Alkohol leje się litrami, goście szaleją, nikt nie zwraca uwagi na zasady... bo przecież wkraczamy w dorosłość! Świat stoi przed nami otworem, zyskujemy nowe możliwości, więc trzeba to jakoś uczcić. Następnego dnia przychodzi kac... w sumie nawet dwa. Pierwszy spowodowany ilością procentów wlanych w ciało, a drugi moralny - od teraz powinienem zachowywać się jak dorosły, odpowiadać za siebie i swoje czyny. Czy tak się dzieje, że z dnia na dzień przechodzimy magiczną metamorfozę i stajemy się idealnymi obywatelami? Oczywiście, że nie. Wiek to tylko cyfry, które co najwyżej mogą nas uprawniać do zakupu niektórych produktów czy zdobywania uprawnień na poszczególne pojazdy. Tylko tyle. 

 Zapewne znajdą się osoby, które zarzucą mi, że przecież osiemnastolatkowie są poważnymi ludźmi, przede wszystkim dojrzałymi. Pozwólcie, że wstanę, zacznę się śmiać, a wychodząc trzasnę drzwiami (nie wiem po co, chyba dla mocnego akcentu). Nie mam zamiaru uogólniać, ale nie każdy po przekroczeniu bariery dorosłości jest gotowy, aby zarabiać na utrzymanie, samodzielnie podejmować wszystkie decyzje (nie mówię tu o wyborze szamponu...), radzić sobie z problemami. Większość nadal polega na swoich rodzicach, bo tak po prostu wygodniej, powoli starają się wkraczać w dorosłość, jednak małymi krokami. Nie twierdzę, że takie postępowanie jest złe - raczej normalne, nikogo nie dziwi, nie oburza.

 Jak było ze mną? Od czternastego roku życia histeryzowałam, że nie chcę dorosnąć, nie chcę się starzeć, bo potem "to tylko z górki i śmierć". Od tego czasu przestałam chwalić się swoim wiekiem, dodawać lat, a urodziny traktuję jako dobrą okazję, aby spotkać się ze znajomymi... powodem z pewnością nie jest kolejna "wiosenka". Zadziwiający jest fakt, że niektórzy uważają mnie za młodszą osobę, milusio całkiem. Jednak... nie chcę się rozpisywać o moim ubolewaniu nad upływającym czasem. Warto zastanowić się, co czyni nas dojrzałymi. Niektórzy stwierdzą, że doświadczenia. Czy można jednoznacznie określić jakie? Co się "kwalifikuje"? Nie chcę tu być jak ZUS i wydawać chore oświadczenia, bawić się w Boga. Często poznając drugą osobę nie wiemy o jej przeszłości, a pomimo to, potrafimy wstępnie stwierdzić, czy ta osoba jest dojrzała. Chodzi o ton i styl mówienia? Raczej co dana osoba mówi.

 Śpieszy nam się dorosłości, jednak dojrzałość odkładamy cały czas na później. Nie bierzemy tego w pakiecie, dobieramy jedynie to, co nam odpowiada, jest dla nas korzystne. Czasem boimy się podjąć decyzję, gdyż przerażają nas konsekwencje. Czasem jednak trzeba zaryzykować, kto nie popełnia błędów, ten nigdy nie pozna smaku prawdziwego życia. Człowiek uczy się na błędach, głównie własnych. Nie traktujmy od razu tego jako porażki, tylko nauczkę. Najważniejsze, żeby się podnieść i udowodnić na co nas stać. Przede wszystkim dla siebie, aby znać własną wartość. Nie bójmy się zaryzykować, dojrzałość nie oznacza zrezygnowania z szalonych pomysłów... jednak należy zdawać sobie sprawę z możliwych konsekwencji, a mimo to... i tak warto spróbować!