Ted.

 Film, którego wyczekiwałam z niecierpliwością. W sumie nie wiedziałam nawet jak prezentuje się fabuła, po prostu zaciekawił mnie motyw "niegrzecznego misia z dzieciństwa", któremu nie są obce używki z definicji przeznaczone dla dorosłych... lub skazujące na więzienie. Zapowiadało się na lekką komedię, która powinna umilić mi popołudnie - pomińmy fakt, że film oglądałam późnym wieczorem... Czy produkcja spełniła swoje zadanie?

 Każdy z nas w dzieciństwie miał ukochanego misia, z którym najchętniej by się nie rozstawał. Zwierzaliśmy się mu ze wszystkich problemów, powierzaliśmy tajemnice i mieliśmy pewność, że nikomu tego nie powtórzy. Był to nasz przyjaciel, który odstraszał wredne potwory, chcące nas porwać w nocy. Piękne czasy, prawda? Tak samo było w przypadku Johna, który nie potrafił nawiązać znajomości ze swoimi rówieśnikami, był odtrącany. Czuł się osamotniony. Chciał, aby jego miś Ted, którego dostał z okazji świąt bożonarodzeniowych, ożył. Nie wiedział, że jego życzenie zostanie spełnione...

 Gadający miś to nie lada sensacja, prawda? Tak też było w przypadku Ted'a. Został gwiazdą wszelkich programów, każdy o nim mówił/pisał/śpiewał - wczesna wersja celebryty? Wiele maluchów też chciało takiego pluszaka, jednak on był jedyny w swoim rodzaju. Słodka zabawka dla dzieciaków, która opowiadała o sile przyjaźni, marzeń i wszystkiego co najlepsze. Uroczo, czyż nie? Nagle widzimy ową "parę" 27 lat później, gdzie już nie wszystko jest tak kolorowe...

 Ludzie często mawiają, że dorosłość jest przereklamowana. Niby do niej "dążymy", bo upoważnia do podejmowania ważnych decyzji czy też... łamania zasad. Miś oczywiście wybiera drugą opcję i nie widzi problemu w tym, aby jechać samochodem po spaleniu trawki. Pomińmy fakt, że już u celu podróży przypadkowo zahacza o inny samochód - "przecież się wyklepie"! Do mieszkania Johna sprowadza panienki, jedna z nich nawet postanowiła pozostawić po sobie pamiątkę... Sprawy komplikują się, gdy Lori (dziewczyna Johna) stawia całą sytuację jasno: Ted musi się wyprowadzić. 

 Czy pluszowa zabawka jest w stanie zapewnić sobie byt? Znaleźć pracę, wynająć mieszkanie, dbać o nie, ugotować sobie jedzenie (jaka abstrakcja!)? Cóż, nie ma innego wyjścia. Udaje się na rozmowę kwalifikacyjną, aby zdobyć pracę jako kasjer (animacja poniżej). Pomimo niekonwencjonalnego podejścia do szefa jak i klientów, szybko wspina się po szczeblach kariery, znajduje przepiękną kobietę... która nie jest do końca słodka jakby się wydawało. Jednak czy jest to koniec ich wielkiej przyjaźni? Czy ich znajomość zostaje wystawiona na próbę? Czy przetrwają?

 Film oceniam jako dobry. Żarty jak najbardziej na plus, jednak zrozumiem, jeżeli komuś nie przypadną do gustu (osz wy smutasy jedne!). Nie polecam oglądać razem z dziećmi, niech was nie zwiedzie słodki wygląd pluszaka! Wyczekiwana przeze mnie produkcja trafiła w mój gust, nie nazwałabym tego dziełem sztuki czy też hitem, ale Ted'a warto zobaczyć, chociażby aby przypomnieć sobie swoje dziecięce lata. Może część z was ruszy na strych w poszukiwaniu ukochanej maskotki, licząc, że ożyje. Moja nie chce mówić...