Czarny łabędź.

 

 Wszyscy zachwycali się tym filmem. Opowiadali, jaki "wspaniały, świetny i piękny" jest. W końcu jego pierwszoplanowa bohaterka otrzymała za rolę Oscara, co jest nie lada zaszczytem. Ponadto Natalie Portman została wyróżniona Złotym Globem oraz nagrodą BAFTA. Wiele tego, prawda? Tylko dlaczego film nie zdobył tylu laurów, tylko "skromne" nominacje? Oto jest pytanie.

 Z wielką chęcią przystąpiłam do oglądania tej produkcji. Fabuła wydawała się ciekawa, zwiastun również zachęcał. Po kilkunastu minutach mój entuzjazm zaczął znikać, a w jego miejsce wstąpiła mała frustracja. Niektóre momenty zanudzały widza, nie zawierały niczego ciekawego, miałam ochotę wyłączyć film i iść uprzykrzać innym życie. Jednak wytrwałam do końca, przyznam szczerze - opłacało się. Warto najpierw opisać całą historię, która ma swoje "dobre momenty".

 Nina należy do jednego z najlepszych zespołów baletowych w Nowym Jorku. Posiada idealną technikę, perfekcyjnie panuje nad swoim ciałem. Jedyną jej wadą jest fakt, że nie potrafi wyrażać złych emocji (gniewu, buntu). Gdy główna gwiazda Beth odchodzi, a reżyser zapowiada wystawienie przedstawienia "Jezioro łabędzie" w innym świetle, zaczyna się wyścig o główną rolę. Każda marzy o tym, aby zagrać Odett, królową łabędzi. Postać ta do łatwych nie należy, gdyż łączy w sobie dwa przeciwne charaktery, przez co dziewczyna, która dostąpi tego zaszczytu, będzie zmuszona pokazać swoje dwa oblicza. Słodka jak miód Nina oczywiście ubiega się o tę rolę, po trudnych przejściach dostaje ją. Mimo to ma problem z rzetelnym odegraniem mrocznego Czarnego Łabędzia. Nie potrafi wydobyć z siebie złości, odkryć drugiej strony. Czas nagli, premiera tuż-tuż, czy jej się uda?

 Postać Niny należy do "tych dziwnych i niezrozumiałych". Mimo iż jest dorosłą kobietą, mieszka ze swoją matką (niespełnioną baletnicą, która narzuca córce rygor - ćwiartka grejpfruta to dopiero uczta!), a jej pokój bardziej pasowałby do milusiej piętnastolatki. Cechuje się niewinnością i powściągliwością. Nigdy nie pozwala sobie na chwilę zapomnienia. Wszystko się jednak zmienia. Powoli, stopniowo, przez co oglądający jest coraz bardziej zainteresowany. Ważną rolę w tej metamorfozie odegrała Lily (Mila Kunis), choć nawet nie zdawała sobie z tego sprawy. Początkowa grzeczna Nina zmienia się w osobę nie do poznania. Czy to pomoże jej w odegraniu roli Czarnego Łabędzia?

 Według mnie najciekawszym fragmentem filmu jest dzień premiery jak i sam występ, który swoją drogą jest piękny i po prostu idealny (tak, wiem, że Portman miała dublerkę... Ale jak w ROK miała nauczyć się baletu?), stroje są fantastyczne. Z przyjemnością się oglądało. Całość przeplatała się z scenami zza kulis podczas przerw, które odegrały chyba najważniejszą rolę w tej produkcji. Widz musiał być naprawdę skupiony, aby wiedzieć co jest rzeczywistością, a co wymysłem.

 Po obejrzeniu tego filmu, trudno jest zebrać myśli. Według mnie zakończenie jest otwarte, każdy może zinterpretować je na swój sposób. Pomimo początkowej nudy, końcówka wciska w fotel (nie przez efekty specjalne czy latające kończyny z masą krwi) i stan ten towarzyszy nam jeszcze długo po pojawieniu się napisów. Ponadto nie masz pewności, czy obejrzenie tej produkcji wydarzyło się naprawdę, czy było tylko iluzją.

Ocena: 9/10

OFICJALNY ZWIASTUN