Woda dla słoni.

 Wreszcie znalazłam trochę czasu, aby obejrzeć ten film. I z pewnością nie były to zmarnowane minuty. Nie podchodziłam do tej produkcji sceptycznie, tylko dlatego, że grał w nim "zmierzchowy Edward" i "legalna blondynka". Nie należy mieć uprzedzeń wynikających z zagrania innych ról przez danego aktora. Cóż, niektórzy tego nie pojmują i na wstępie skreślają Wodę dla słoni przez obsadę. Pogratulować...

 Historia jest niecodzienna. Owszem, znajdują się w niej popularne wątki, ale cała otoczka sprawia wrażenie... magicznej. Jacob Jankowski ma polskie korzenie i studiuje weterynarię na Cornwell. Niestety, zaraz po rozpoczęciu ostatniego egzaminu, spada na niego hiobowa wieść i nie jest w stanie kontynuować edukacji. Jego rodzice mieli wypadek i nie żyją. Chłopak zostaje bez pieniędzy i dachu nad głową. Postanawia wyruszyć do Albanii, aby znaleźć pracę. Nigdy tam nie dociera. W trakcie podróży wskakuje do pociągu cyrku Braci Benzinich. 

 Zostaje weterynarzem, dba o zwierzęta, nawiązuje przyjaźnie. Pewnego dnia właściciel cyrku zakupuje słonia, który na początku jest trochę... niesforny. Cały sekret tkwi w tym, że reaguje tylko na polecenia wydawane w języku polskim. Podczas treningów lepiej poznaje Marlenę (gwiazda przedstawienia oraz żona szefa). Pojawia się między nimi uczucie, które starają się stłumić. On jeszcze nie wie, że od tego momentu całe jego życie się zmieni...

 Nie jestem fanką filmów romantycznych, ale ten przypadł mi do gustu. Nie ma tu żadnych tandetnych zagrań z amerykańskich komedii, przesadyzmu czy nudy. Temat zgrabnie ujęty, widz do końca nie wie jak wszystko się potoczy. Warto zwrócić uwagę na widoki, które są świetne, kostiumy idealnie dobrane, wszystko jest miłe dla oka. Podoba mi się fragment recenzji z portalu filmweb:

Reżyser Francais Lawrence stworzył przepiękne widowisko, nieskazitelne w każdym calu. Wszystkie kadry to małe dzieła sztuki. Jest to zasługa operatora, scenografów, charakteryzatorów i kostiumologów. Oglądając film, ma się wrażenie, że oto na naszych oczach ożywa magia starego kina, kiedy widzów wprawiały w osłupienie ruchome obrazy. Za sprawą "Wody dla słoni" możemy poczuć choć część tamtego zachwytu. 

 Oczywiście najwięcej rozgłosu film ten zyskał dzięki narodowości głównego bohatera i tym samym wykorzystaniu polskiego języka. Powiem tak: tragedii ani szału nie ma. Widać, że się starali, ale jednak własnego akcentu nie da się do końca wyrzucić, a już z pewnością nie w parę tygodni. Poza tym film miał być hitem głównie w Stanach, więc kto by się przejmować, że widzowie z Polski mogą mieć jakieś "ale"?

 Film polecam na chłodne wieczory. Każdemu powinien przypaść do gustu, gdyż nie bazuje tylko na jednym wątku. Bardziej wrażliwym radzę się zaopatrzyć w chusteczki, a innym w kubek gorącej herbaty. Po seansie byłam w stanie powiedzieć tylko: Wow. A następnie: Ja chcę więcej! Film się wyróżnia, gdyż pomimo braku efektów specjalnych, 3D i innych współczesnych bajerów zachwyca. I tyle w temacie.

Ocena: 10/10

OFICJALNY ZWIASTUN