Chloe.

 

 Zdarzyło ci się kiedyś poprosić kogoś o pomoc w rozwiązaniu swoich problemów? Czy były to osoby nieznajome lub ktoś, kogo ledwo znałeś? Cóż, zapewne po obejrzeniu tego filmu już nikt z was nie pomyśli nawet o pytaniu obcej persony o pomoc w praniu prywatnych brudów, które nie powinny ujrzeć światła dziennego.

 Catherine i David to udane małżeństwo. Ona jest wziętą pani ginekolog, a on lubianym profesorem. Mają utalentowanego syna, z którym czasem nie potrafią się porozumieć. Mieszkają w pięknym, nowoczesnym domu, dbają o swoje kariery zawodowe, na pierwszy rzut oka ich życie wygląda idealnie. Wszystko zmienia się, gdy David spóźnia się na samolot i nie udaje się mu dotrzeć na czas do domu podczas swoich urodzin. Nie wie, że Catherine od dłuższego czasu planowała dla niego z tej okazji przyjęcie - niespodziankę. I tutaj rada dla panów - nigdy, ale to nigdy nie wracajcie późno z pracy w dniu swoich urodzin! 

 Być może cała sprawa rozeszłaby się po kościach, gdyby nie wiadomość, którą Catherine niby przypadkiem przeczytała w telefonie Davida. Jedna z jego studentek dziękowała za miły wieczór, załączając nawet wspólne zdjęcie. Kobieta nie chce dopuścić do siebie myśli, że może być zdradzana. Nie robi od razu awantury mężowi, postanawia go sprawdzić. W tym celu zatrudnia luksusową call-girl, która ma próbować uwieść jej ukochanego, chce w ten sposób sprawdzić jego wierność czy też lojalność. Chloe zgadza się. Po każdym spotkaniu dziewczyna zdaje kobiecie relację z najdrobniejszymi szczegółami, Catherine jest załamana postępowaniem męża. Szkoda, że nie zdaje sobie sprawy, że rzekoma niewierność jest w tym przypadku jej najmniejszym problemem...

  Całą zagadkę tego filmu rozwiązałam już w połowie seansu. Nie jest to oczywiście wadą, po prostu za dużo produkcji widziałam i rzadko kiedy jestem zaskoczona fabułą. Chloe mogę określić jako dramat z elementami thriller'u, gdzie jest trochę scen erotycznych. Trudno, żeby ich nie było, skoro jedną z głównych bohaterek jest luksusowa panna lekkich obyczajów... Gra aktorska stoi na wysokim poziomie, zresztą pojawia się tam wiele znanych twarzy (np. Amanda Seyfried grała w Mamma mia!).

 Szczerze przyznam, że zakończenie mnie rozczarowało. Zbyt banalne, jakby scenarzyście zabrakło weny w tym najważniejszym momencie! Przez to film zyskuje ode mnie parę minusów, po prostu nie mogę im tego wybaczyć. Cały film z boku wygląda jak piękna zagadkowa maszyna, pełna intryg i kłamstw, a zakończenie? Jak z dupy, za przeproszeniem. Muszę przyznać, z tym mnie zaskoczyli. Negatywnie oczywiście. Więcej do dodania nie mam, bo nie chcę się denerwować.

 Od razu zaznaczam, że film nie każdemu przypadnie do gustu. Nie polecam go także na wspólne oglądanie ze znajomymi czy ukochaną osobą. To jest jedna z tych produkcji, którą warto obejrzeć wieczorem, gdy za oknem pada, siedząc samemu w czterech ścianach. Zamiast popcornu radzę zaopatrzyć się w kubek herbaty z cytryną, a dla wrażliwych pro+ polecam chusteczki.

Ocena: 6/10